Cementiri de Montjuïc...

Waar mijn fascinatie voor begraafplaatsen vandaan komt weet ik niet maar toen wij naar Barcelona toe reden in onze huurauto over de Ronda Litoral B-10 zagen wij vanuit de auto een prachtige heuvel met daarin een soort kubussen boven op elkaar gestapeld. Zij leken allemaal dezelfde afmeting te hebben en door het zonlicht glinsterde ze ons tegemoet. 

Het bleek de begraafplaats Cementiri de Montjuïc te zijn die tegen de flanken van de heuvel Montjuïc gebouwd is. We besloten de volgende dag de heuvel op te rijden om de begraafplaats te bezoeken want zeg nou zelf, hoe apart is het om graven boven de grond te zien. 

Toen we daar aankwamen was het zoeken naar een parkeerplek want er was die ochtend ook een markt in het dorp. We hadden geluk en konden vrij dicht bij de ingang parkeren en besloten te voet de begraafplaats te bezichtigen. Wat we niet wisten was dat de begraafplaats 56 hectare groot is en er meer dan 150.000 graven zijn. We waren net voorbij de ingang en zagen de eerste graven voor ons met prachtige beelden en zerken en met veel groen eromheen. 

Omdat de begraafplaats op een heuvel is gebouwd waren er aan de ene kant van de weg een soort plateaus gemaakt die verbonden waren met trappetjes en aan de andere kant een soort muur met graven. We keken onze ogen uit en wisten niet of we de rondweg wilden vervolgen of via de trappetjes naar boven lopen om daar te kijken. 

Terwijl we ons dit afvroegen reden er auto’s voorbij, sommige stopten verderop op een tweede parkeerplaats en andere vervolgden de weg naar boven. Na een kort overleg besloten de mannen de auto te halen en dan zouden we wel zien hoever we zouden komen.

Terwijl de mannen terugliepen om de auto te halen, ging ik samen met Mary een trap op om verder rond te kijken. Er waren zoveel graven en de ene was nog indrukwekkender dan de ander. Voor de graven waren een soort doorzichtige ruiten geplaats met daarachter bloemen, foto’s en kleine beeldjes. Dit waren graven die in gebruik waren en alleen de familie kon de ruit openen van zijn/haar dierbare. Er waren ook graven zonder ruit ervoor. Daar was een soort betonnen steen in geplaatst met vier klodders cement om de steen op zijn plaats te houden. Wij namen aan dat daar nog ruimte achter was om kisten te plaatsen. We liepen verder omhoog en Mary zag het als eerste, er was een graf open en de steen stond erbij. We konden het niet laten en liepen er naar toe om vervolgens op onze hurken naar binnen te kijken. We zagen een soort betonnen stellage met ruimte voor drie kisten. Ik vraag me af hoe de onderste kist erin geplaatst moet worden want het was behoorlijk diep. Het antwoord hierop hebben we niet gekregen. We liepen terug naar beneden want we zouden met de auto verder de begraafplaats op rijden. 

Weer op de rondweg aangekomen zag ik een bushalte, en vroeg me serieus af wat hier de bedoeling van was. Met de auto reden we naar boven en kwamen al snel tot de conclusie dat het logisch was dat er een bus rondreed want de begraafplaats was zo enorm groot. Er waren voor zover wij het konden zien 12 genummerde gebieden die ieder zijn eigen naam hadden en met ieder zijn eigen bushalte. Terwijl we verder naar boven reden leek het net alsof we door een dorp reden met smalle straten met aan weerskanten allemaal graven en goed onderhouden bomen en struiken. Het was er zo rustig en stil. Omdat het allemaal eenrichting was hadden we het gevoel dat we de enige waren die daar rondreden. Toen we boven op de heuvel uitgestapt waren zagen we mensen lopen met een soort van huishoudtrap op weg naar het graf van een nabestaande. Deze trap hebben ze nodig om het graf te onderhouden van de twee bovenste lagen van de grafmuren. Maar omdat de graven op een heuvel zijn viel het niet mee om de trap te verplaatsen. 

De auto achterlatend liepen we om de graven heen en kwamen we op het gedeelte wat ook zichtbaar is vanaf de snelweg, de kubbussen. Met aan de rechterkant een soort bunkers waar ook meer dan 200 mensen in begraven zijn. Het is zo bizar om te zien, we stonden stil om ons heen te kijken. De daken zagen er niet echt heel stevig uit en waren hier en daar ook golvend maar het zal wel zo horen. Wat ons ook opviel was dat er vrijwel geen data op de stenen staan. Hierdoor weten we niet wat oude en nieuwe graven zijn, overal is het goed onderhouden en zagen we her en der roze en blauwe plastic bloemen met hier en daar een leeg graf. Alsof de mensen willenkeurig begraven worden. Begraven gebeurt in Spanje binnen 24 uur, dat is zo anders dan bij ons in Nederland. Zelfs op deze zondag hebben we drie rouw auto’s het terrein op zien rijden.

Boven op de heuvel aangekomen hadden we een prachtig mooi uitzicht met aan de ene kant Barcelona en aan de andere kant de Middellandse zee. We zagen mensen zitten op bankjes met uitzicht over de zee. Het is echt een mooie plek om te kunnen rouwen om de overledenen.

We stapten uiteindelijk weer in de auto en reden rustig naar beneden via smalle straatjes met nog meer graven. De gehele begraafplaats wordt gekenmerkt door de steile paden en kunstwerken die tussen de graven liggen. Het was een bijzonder uitje maar had het niet willen missen.